La Νόσος Von Willebrand Είναι μια κληρονομική διαταραχή που επηρεάζει έντονα τη ροή του αίματος, καθώς χαρακτηρίζεται από έλλειψη παράγοντα Von Willebrand, μια γλυκοπρωτεΐνη που επιτρέπει στα αιμοπετάλια να προσκολληθούν στα αιμοφόρα αγγεία κατά τη διάρκεια της διαδικασίας πήξης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα συχνή αιμορραγία και δύσκολη επούλωση πληγών.
Αυτή είναι η ανωμαλία που σχετίζεται με το πήξης του αίματος πιο συνηθισμένο στα σκυλιά, όπως ο Γερμανικός Ποιμενικός, το Golden Retriever, το Poodle, το Doberman και το Shetland Sheepdog μερικές από τις φυλές που πιθανότατα να υποφέρουν από αυτό. Κληρονομικής φύσης, προκαλείται από μια γενετική μετάλλαξη που μπορεί να συμβεί σε άντρες ή γυναίκες ανεξάρτητα και εκδηλώνεται μέσω συμπτωμάτων όπως τα ακόλουθα:
• Αιμορραγία από τα ούλα και τη μύτη.
• Αιμορραγία στα κόπρανα και στα ούρα.
• Μώλωπες στο δέρμα χωρίς προφανή λόγο.
• Υπερβολική αιμορραγία από μια μικρή πληγή.
• Υπερβολική κολπική αιμορραγία κατά τη διάρκεια της θερμότητας ή του τοκετού.
• Αναιμία.
Αυτά τα σημάδια συμβαίνουν από το ένα έτος της ηλικίας τους και ανάλογα με την έντασή τους μπορούν να αποτελέσουν μέρος μιας νόσου Von Willebrand τύπου 1, τύπου 2 ή τύπου 3. Ευτυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις τα συμπτώματα είναι πολύ ήπιο, έτσι ώστε πολλές φορές η ασθένεια να μην ανιχνευθεί ακόμη και έως ότου το ζώο δεν υποβληθεί σε κάποια χειρουργική επέμβαση. Ωστόσο, εάν υποψιαζόμαστε ότι ο σκύλος μας μπορεί να υποφέρει από αυτό, το σωστό είναι να συμβουλευτείτε τον κτηνίατρο.
Η ασθένεια διαγιγνώσκεται με ένα τεστ γνωστό ως "Χρόνος αιμορραγίας του στοματικού βλεννογόνου" (MBST), και συνίσταται στην παρατήρηση του χρόνου που χρειάζεται μια μικρή πληγή στα ούλα του σκύλου. Πρέπει πάντα να γίνεται από τον κτηνίατρο, ο οποίος θα διενεργήσει επίσης εξέταση αίματος για να ανακαλύψει το ποσοστό του παράγοντα Von Willebrand που υπάρχει σε αυτό. Θα κάνει επίσης μια εξέταση DNA για να εντοπίσει σκύλους με αυτά τα συμπτώματα και φορείς της νόσου. Αυτό το τεστ είναι το πιο αξιόπιστο από όλα για διάγνωση.
Αυτή η ανωμαλία δεν έχει καμία θεραπεία, αλλά τα συμπτώματά σας μπορούν να ελεγχθούν με μεγάλη αποτελεσματικότητα μέσω φαρμάκων. Τις περισσότερες φορές, χορηγείται πριν ή μετά τη χειρουργική επέμβαση, καθώς και μετά από τραυματισμό ή ατύχημα. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, απαιτείται μετάγγιση αίματος.