El San Bernardo Wyróżnia się nie tylko imponującym i ujmującym wyglądem, ale także długą historią. Częścią tej historii jest mityczny obraz tego psa z beczką zawieszoną na szyi, coś, co przetrwało do dziś w postaci merchandisingu i postaci fikcyjnych, zwłaszcza w filmie i telewizji. Jednak ten element nigdy nie był oficjalnie powiązany z rasą.
Pochodzenie Świętego Bernarda
Znajdziemy to w Hospicjum Wielkiego Świętego Bernardazałożony w 1049 roku na Wielkiej Górze Świętego Bernarda w Alpach. Narodził się na cześć Bernarda de Menthona, archidiakona Aosty, który poświęcił swoje życie szerzeniu wiary chrześcijańskiej wśród mieszkańców tego regionu. W hospicjum mnisi pomagali podróżnikom i pielgrzymom, którzy przejeżdżali przez góry.
Od połowy XVII wieku zaczęli hodować psy do ochrony tego miejsca, choć dzięki swoim umiejętnościom szybko zaczęto je wykorzystywać do prac ratowniczych. W ten sposób San Bernardo, która w 1887 roku została oficjalnie wymieniona jako oficjalna rasa szwajcarska.
Mit beczki
Mnisi z tego hospicjum potwierdzają, że święci Bernardowie z tego regionu nosili kiedyś beczki i wiążą ten mit z obrazem Brytyjczyków Edwin landser „Mastify alpejskie ożywiają podróżnika w niebezpieczeństwie” (1831). Widzimy w nim świętego Bernarda z beczką zawieszoną na szyi, próbującego uratować człowieka uwięzionego pod śniegiem. Będąc jednym z ulubionych obrazów królowej Wiktorii I, ten obraz stał się niezwykle popularny.
Legenda głosi, że w tych beczkach trzymały się te psy brandy, aby pomóc i zapewnić ciepło ludziom, którzy zostali uratowani na śniegu. Nie byłby to jednak dobry pomysł, ponieważ alkohol rozszerza naczynia krwionośne, powodując raczej spadek niż wzrost temperatury ciała.
Hospicjum San Bernardo dzisiaj
Ciekawym szczegółem tej historii jest to, że pomimo tego, że uważano je za mit, samo hospicjum San Bernardo ma dziś sklep z pamiątkami, w którym możemy kupić obroże dla psów z dołączonymi beczkami lub inne przedmioty, które odtwarzają wizerunek tej rasy z jej nierozłączne uzupełnienie.