El Pies Majorero Należy do rasy pochodzącej z Hiszpanii, a konkretnie z wyspy Fuerteventura. Psy te przybyły z pierwszymi mieszkańcami, są więc jedną z najstarszych istniejących ras. Jego początki sięgają dwóch tysięcy lat wstecz, a dużą popularność osiągnęła 500 lat temu. Dziś nadal istnieją pomimo trudności, przez które przeszli.
Jednak głównym zajęciem tych zwierząt jest wypas wyróżniały się jako strażnik ze względu na swój rozmiar a dzięki swojej ewolucyjnej historii zachowuje silne cechy fizyczne i dominujący temperament.
Pochodzenie
Najstarszy znany dokument na przodkowie psa Majorero pochodzi z 20 a. Podczas podróży na Wyspy Kanaryjskie król Mauretanii Juba II zapisał w swoim dzienniku szczegółowy opis niektórych psów pochodzących z wysp, które bardzo przypominają obecną rasę. Jest nawet posąg tego psa w rzymskim mieście Volubilis w Maroku, z tego samego okresu co wspomniany władca.
Istnieje inna teoria, która zapewnia, że te psy przybyły na wyspę właśnie z tymi mieszkańcami. Jednak istnienie tych psów na wyspach przez 500 lat jest nadal bardzo znaczące, ponieważ wyspy miały bardzo niewielki kontakt z lądem aż do XX wieku.
W ciągu tych pięciu stuleci rasa stała się silnym psem pracującym, ponieważ warunki na Fuerteventurze były trudne dla jej mieszkańców. Żyli z żywego inwentarza, wypasając główną funkcję tych lojalnych i odważnych psów.
Po 1900 roku wyspy odnotowały znaczny wzrost liczby turystów, co przyniosło korzyści tylko ich mieszkańcom, choć nie Bardino. Włączenie innych ras i niekontrolowane mieszanie prawie spowodowało wyginięcie psa Majorero.
Zbawienie dla rasy nastąpiło w 1975 roku, kiedy grupa uczniów zainteresowała się uratowaniem psa Majorero. Choć nie było to łatwe, nie zrezygnowali z zainteresowania iw 1979 roku po dokładnym spisie ludności zorganizowali pierwszą monograficzną wystawę Perro Majorero, na której zgromadzili się wybitni hodowcy, sędziowie i znawcy o charakterze krajowym i międzynarodowym.
cechy
Biorąc pod uwagę szczególne i trudne warunki, w jakich ewoluowała rasa psów Majorero, jego cechy są bardzo specyficzne, to jest duży pies. Od ponad pięćset lat poświęconych pracy pasterskiej zwierzę to ma silne ciało i odważny temperament.
Samice są mniejsze od samców i obie mają szeroką czaszkę, na której wspiera się mocna i muskularna szyja, mierząc od 55 do 65 cm w kłębie i ważąc od 35 do 45 kilogramów. Uszy tego zwierzaka znajdują się na czubku głowy i mają trójkątny kształt; Ponadto mają tę szczególną cechę, że są bardzo gestyczne, ponieważ oznaczają nastrój zwierzaka.
Korpus Bardino ma prostokątny wygląd z muskularne kończyny i sprawia wrażenie niskiego stosunku szyi do głowy. Przedstawia w powietrzu tzw. Gwóźdź, czyli zanikający wyglądający palec. Jego kłus jest prosty i pełen gracji, a jego rwanie jest szybkie w przeciwieństwie do płynnego chodu. Adaptacja tego psa do współczesnego życia wymaga doświadczonego właściciela, który wie, jak narzucić się jako przywódca, w ten sposób będzie mógł odkryć w Bardino (jak jest również znany) wierny zwierzak pełen energii i entuzjazmu.
Care
Średnia długość życia tej rasy psów wynosi od 12 do 14 lat. Oczywiście spełnienie tego oczekiwania zależy od traktowania, jakie otrzyma od swojego właściciela. Ważne jest również przestrzeganie podstawowych zasad opieki nad tymi zwierzętami. Wśród tych standardów jest odsadzenie w terminie zaleconym przez lekarza weterynarii a to zwykle około trzech miesięcy.
Podczas gdy jest to szczenię, dieta musi być zgodna z procesem rozwojowym, w jakim się znajduje. Bardzo ważne jest, aby zwierzę posiadało aktualne szczepienia oraz wysokiej jakości dieta, aby uniknąć chorób i otyłości. Są to psy wymagające dużej aktywności fizycznej, więc siedzący tryb życia może prowadzić do problemów z nadwagą. Niewłaściwa dieta może być skomplikowana przez chorobę zwaną skręt żołądka. Tego wszystkiego można uniknąć, postępując zgodnie z zaleceniami żywieniowymi weterynarza.
Higiena ma ogromne znaczenie dla każdego zwierzaka, zwłaszcza dla tej rasy psów, ponieważ lubią przebywać na świeżym powietrzu, więc są podatne na zarażenie pasożytami, jeśli nie zostaną zastosowane odpowiednie zabiegi. Powinni kąpać się zalecanymi produktami tylko w razie potrzeby (co sześć do ośmiu tygodni) Należy je szczotkować dwa razy w tygodniu, aby usunąć martwe włosy.
Bardino nie przedstawia chorób genetycznych, o czym należy wiedzieć, ponieważ nie stanowi to żadnych komplikacji zdrowotnych. Powodem tego jest to, że ewoluował bez kontaktu z innymi rasami przez długi czas. Skutkuje to brakiem mutacji genetycznych. przeciwny do zamierzonego
Pies rasy Majorero lub Bardino jest bardzo lojalny wobec swojego właściciela, a jego charakter jest przyjazny. Ze względu na uwarunkowania terytorialne jest doskonałym stróżem. Muszą być kształcone od najmłodszych lat, aby pozytywnie wspierać ich umiejętności społeczne. Nie jest polecany jako pies do towarzystwa, chyba że właściciel zgodzi się spełnić wymogi jego fizycznego i emocjonalnego utrzymania. Lepiej jest adoptować tego zwierzaka, aby cieszyć się terenami wiejskimi. W środowisku miejskim będzie to wymagało większej uwagi i troski.
Temperament psa Majorero
Jeśli chodzi o zachowanie i temperament tego zwierzaka, to szkolenie prowadzone od szczenięcia należy poważnie przemyśleć. Od tego czasu jest to całkowicie normalne każda żywa istota wymaga minimum edukacji osiągnąć sukces w zakresie interakcji społecznych.
Naturalnie są terytorialne, przyjacielskie, odważne i niezależne. Jeśli są wykształcone z pozytywnym wzmocnieniem i dobrym traktowaniem, dostosowują się do towarzystwa i tolerują życie z innymi zwierzętami. Jest dobry w kontaktach z dziećmi, chociaż zawsze stara się być pasterzem.
Zwierzęta te od początku powinny być wychowywane przez jednego właściciela, ponieważ ułatwi to ich szkolenie, postrzegając właściciela jako przywódcę stada i tak, aby łatwo dostosowywały się do rodziny. Nastrój i zachowanie zwierzęcia są ściśle powiązane z prawidłowe ukierunkowanie twojej energii, więc powinieneś mieć możliwość ćwiczenia i ćwiczenia takich czynności jak zwinność.