Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μας δείχνουν ότι η πιστότητα των σκύλων δεν έχει όρια. Ένα διεθνώς γνωστό παράδειγμα είναι αυτό του Greyfriars Bobby, ένα Skye Terrier που ήρθε να παραμείνει δίπλα στον τάφο του ιδιοκτήτη του μέχρι 14 χρόνια μετά το θάνατό του. Σήμερα, αυτό το γούνινο είναι μια πραγματική εικόνα της πόλης του Εδιμβούργου.
Η ιστορία του Μπόμπι και του Τζον Γκρέι
John Gray Ήταν κηπουρός που μετανάστευσε στο Εδιμβούργο (Σκωτία) γύρω στο 1850, μαζί με τη γυναίκα και τον γιο του, ελπίζοντας να βελτιώσει την ποιότητα ζωής για την οικογένειά του. Ωστόσο, το έδαφος στην πόλη υπέστη ζημιές από τους μεγάλους χειμώνες, οπότε ο Γκρέι αποφάσισε να ενταχθεί στην τοπική αστυνομική δύναμη ως νυχτερινός φύλακας.
Χρόνια αργότερα, η οικογένεια υιοθέτησε ένα φιλικό Skye Terrier που ονόμασαν Bobby, ο οποίος συνόδευε τον John κάθε βράδυ στους δρόμους της πόλης καθώς έκανε τη δουλειά του. Δυστυχώς, ο άντρας πέθανε χρόνια αργότερα από τη φυματίωση. Από τότε, ο Μπόμπι παρέμεινε στον τάφο του καλύτερου φίλου του.
Η αντίδραση των πολιτών
Μετά την ταφή του Τζον Γκρέι, οι κάτοικοι της περιοχής πίστευαν ότι το ζώο θα κουράστηκε αργά ή γρήγορα, αλλά το μικρό αρνήθηκε να φύγει από τον τάφο ακόμη και στις χειρότερες καιρικές συνθήκες, κάνοντας το Νεκροταφείο Greyfriars το σπίτι σου. Αν δεν ήταν σε θέση να την εκδιώξει, ο διαχειριστής του νεκροταφείου θα χτίσει τελικά ένα καταφύγιο για το ζώο.
Εκτός από τη φροντίδα και τη σίτιση από τους πολίτες, ο Μπόμπι πήγε καθημερινά στο εστιατόριο "Greyfriars Place", στο οποίο συχνάζει για χρόνια με τον αφέντη του. Αφού έλαβε φαγητό, επέστρεψε γρήγορα στο νεκροταφείο, κάτι που έγινε πραγματικό θέαμα για τους τουρίστες.
Νόμος εγγραφής του 1867
Το 1867 πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση που δείχνει ιδιαίτερα την αγάπη που οι γείτονες ένιωθαν για το γούνινο. Εκείνο το έτος οι αρχές του Εδιμβούργου ψήφισαν έναν νόμο που απαιτούσε αναζήτηση όλων των σκύλων στην πόλη και να πληρώσει μια άδεια για αυτό, λόγω της αυξανόμενης αύξησης των σκύλων του δρόμου. Εκείνα που δεν ανήκαν επίσημα σε κανέναν θα υποβληθούν σε ευθανασία.
Δεδομένου αυτού, καθώς ο Μπόμπι δεν έχει αναγνωρισμένο ιδιοκτήτη, ο ίδιος ο δήμαρχος του Εδιμβούργου, Σερ Γουίλιαμ Τσάμπερς, πλήρωσε το τέλος εγγραφής του και το δήλωσε ως ιδιοκτησία του Δημοτικού Συμβουλίου Από τότε το ζώο θα φορούσε ένα νέο κολάρο με το όνομα και τον αριθμό άδειας.
Θάνατος
Ο θρύλος λέει ότι το μικρό Skye Terrier πέθανε το 1872 Δίπλα στον τάφο του Τζον Γκρέι, μετά τον οποίο θα ήταν περισσότερο γνωστός με την πάροδο των ετών ως "Γκρίφριες Μπόμπι." Δεν μπορούσε να ταφεί δίπλα στον ιδιοκτήτη του επειδή το νεκροταφείο θεωρείται ιερή γη, αλλά σήμερα τα ερείπια του ξεκουράζονται λίγα μέτρα από εκείνα του καλύτερου φίλου του. Το 1981, η Dog Aid Society of Scotland πρόσθεσε μια μικρή ταφόπλακα στην οποία μπορούμε να διαβάσουμε:
"Ο Greyfriars Bobby - πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872 - σε ηλικία 16 ετών - Αφήστε την πίστη και την αφοσίωσή του να είναι ένα μάθημα για όλους μας".
(Η πίστη και η αφοσίωσή σας να είναι παράδειγμα για όλους μας)
Η κληρονομιά του Μπόμπι
Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μπόμπι, χτίστηκε ένα σιντριβάνι προς τιμή του που στεγάζει, με τη σειρά του, ένα άγαλμα του διάσημου σκύλου, νότια της γέφυρας George IV. Σήμερα είναι ένα σημαντικό τουριστικό σημείο στο Εδιμβούργο, καθώς ο θρύλος λέει ότι αγγίζοντας τη μύτη του φέρνει καλή τύχη. Επιπλέον, στο Μουσείο του Εδιμβούργου μπορούμε να δούμε το κολιέ και το πιάτο της.
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτή η ιστορία έχει φανταστικούς τόνους, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη ότι, εάν οι ημερομηνίες που δίνονται είναι ακριβείς, ο Μπόμπι έζησε για περίπου 22 χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία σας είναι ένα παράδειγμα αληθινής πιστότητας, και έχει έρθει στις μέρες μας με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Για παράδειγμα, οι ταινίες ξεχωρίζουν Greyfriars Bobby (1961, σε σκηνοθεσία Don Chaffey) και Οι περιπέτειες του Greyfriars Bobby o Μπόμπι ο φύλακας του νεκροταφείου (2006, σε σκηνοθεσία John Henderson).