बराच वेळ घरी राहिल्यास कुत्र्यांनाही त्रास सहन करावा लागतो, जरी त्यांना फिरायला नेले नाही, अगदी जवळच्या पार्क, चौक किंवा इतर कोणत्याही ठिकाणी जे त्यांना त्यांचे कार्य करण्यास अनुमती देते शारीरिक गरजा (घन आणि द्रव) आणि त्याच वेळी याचा अर्थ असा की त्यांनी क्षणार्धात आपले घर सोडले.
जेव्हा कधीकधी दरवाजा बंद असतो तेव्हा ते किंचाळतात किंवा ओरडत असतात आणि ते एकटे राहतात तेव्हा आम्ही त्यांच्याकडेसुद्धा दुर्लक्ष करतो. एकटेपणा किंवा कैदेत असहमत जेव्हा आपल्याला हे समजते की त्याने जे काही ब्रेक केले आहे त्याने तो मोडला आहे, तर आणखी एक मार्ग म्हणजे दरवाजा ओरखडे पडला आहे, ते लघवी करतात आणि मलविसर्जन करतात नेहमीपेक्षा जास्त तीव्रतेने किंवा जास्त वेळा, कुत्री शेजारी किंवा रडण्याबद्दल देखील शेजारी तक्रार करतात. .
या कार्यक्रमांपूर्वी काय करावे?
या दुर्दैवी वास्तवाच्या आधी शहाणपणाचे म्हणजे, कुत्र्यांचा एकान्तपणा कमी करण्याचा प्रयत्न करणे, कुत्रीची काळजी घेणार्‍या लोकांना, त्यांच्याकडे चालत जाणे आणि त्यांचा प्रयत्न करणे. ते स्वत: ला आराम देण्यासाठी बाहेर काढतात, इतर कुत्र्यांसह सामायिक करणे, इतर ठिकाणी सुंघणे, धावणे, मोकळेपणाने थोडक्यात, ते आयुष्य अधिक सहनशील आणि आनंददायी बनवतात, शेवटी आपल्याला पाहिजे तेच त्यांना अपरिहार्य कंपनी बनविणे आहे.
या लहान प्राण्यांना एकटे सोडणे अपरिहार्य आहे याची वैध कारणे आहेत, त्यातील एक आहे त्यांची काळजी घेण्यासाठी किंवा त्यांची साथ ठेवण्याची कोणाची कमतरता मालक कामावर जात असताना, त्याच्या कामाच्या दिवसाचे अनुपालन करीत असताना, विद्यापीठात, अभ्यास केंद्रामध्ये जाणे आवश्यक आहे किंवा त्याला सामाजिक, क्रीडा किंवा इतर कोणत्याही प्रकारची घटना सादर केली गेली पाहिजे आणि त्याला घराबाहेर पडावे लागेल.
दुसरे कारण ते आहे डेकेअर सेंटर म्हणून कार्य करणारी केंद्रे किंवा साइट अभाव आहे कॅनिन्स तर त्यांचे मालक निर्दिष्ट कारणास्तव अनुपस्थित असतात.
जेवढे शक्य असेल ते टाळले पाहिजे एकाकीपणाची चूक दररोज १२ किंवा १ hours तासांपेक्षा जास्त नसावा आणि हे वारंवार होत नाही, कारण कुत्री एकटे राहण्याची सवय लावण्याचा धोका पत्करायचा आणि मालक घरी परतल्यावर आनंदी आणि कृतज्ञ होऊ शकत नाहीत.
आणि जर एखादी घटना घडली असेल तर ती नर्सरीमध्ये किंवा शेजा or्याकडे किंवा मित्राकडेच राहिली असेल तर ती त्या मित्राला किंवा शेजा to्याला अंगवळणी पडेल. आधार, काळजी आणि आपुलकीचा प्रकार ते त्यांच्याकडून प्राप्त करतात आणि यामुळे त्यांना त्यांची सवय होऊ शकते आणि परिणामी त्यांना घरी परत जाण्याची इच्छा नाही.
तद्वतच, ते घरी एकटेच राहू शकले आणि त्याच वेळी एक प्रकारचा आभासी सहचर जो ऑफिसमधून किंवा मालक असलेल्या ठिकाणाहून, त्यांना एक प्रकारची कंपनी देऊ शकतो, त्यांच्याशी काही आवाज किंवा व्हिडिओ तंत्रज्ञानाद्वारे बोलून त्यांना वाटेल की ते आहेत एकटाच नाही, की त्यांच्यासोबत आहेत आणि अशा प्रकारे त्यांना पाळत ठेवण्यात येते आणि त्याच वेळी सहाय्य केले जाते.
या प्राण्यांच्या एकाकीपणामुळे आपण मायावी आहोत, आपुलकी नाकारली पाहिजे, अन्न मिळवायचे नाही, भूक नसल्यामुळे ते देण्यास नकार देतात. दुःखाची चिन्हे आणि त्यांना फक्त घराच्या कुठल्यातरी कोप in्यात झोपून दूर रहायचे आहे, म्हणून या परिस्थितीत पशुवैद्य किंवा या प्राण्यांच्या वागणुकीच्या तज्ञांकडे जाण्याचा सल्ला दिला जातो आणि कुत्रा अशा मार्गाने इतर पर्याय शोधा. ज्या कुटूंबाच्या मालकीचे आहे त्या कुटुंबाद्वारे त्यांचे प्रेम आणि स्वीकृत वाटते.
मानवांप्रमाणेच कुत्री ते असुरक्षित प्राणी आहेतत्यांना सामायिक करणे, एखाद्या गटात रहाणे, खेळणे, चालणे नेहमीच कुणाच्या संगतीत, कुत्र्यांच्या गटात किंवा समान मानवांबरोबर, अशा प्रकारे संरक्षित, लाड करणे, काळजी घेणे, खाणे आणि त्याहून अधिक आवडतात. ते सर्व त्यांना समजले की आपण कुटुंबातील आहात आणि म्हणूनच त्यांना कुटुंबातील आणखी एक सदस्याप्रमाणे वागवले जाईल.