Zoals we weten, is lichaamstaal van het grootste belang in het communicatieproces van honden. Voor hen is het niet nodig om zich verbaal uit te drukken, omdat ze met de beweging van hun lichaam hun humeur zowel aan ons als aan andere dieren kunnen laten zien. Het probleem is dat mensen soms deze eigenaardige "taal" niet kennen, in welke gebieden zoals de wachtrij en oren ze hebben een primaire functie.
Deze keer concentreren we ons op de beweging van de orejas, waarbij de betekenis van elk van de gebaren die de honden met hen uitvoeren, wordt geanalyseerd.
1. Sta rechtop en leun naar voren. Het is een teken van aandacht. Wanneer een hond zijn oren op deze manier positioneert, toont hij interesse in iets, wat een geluid kan zijn, een onbekende persoon, voedsel, een nieuw speeltje, enz.
2. Rechtop, naar voren leunend en vergezeld van de geavanceerde borstkas. Weerspiegelt dominantie en mogelijke aanval. Het is waarschijnlijk dat hij ook zijn staart opheft, hem recht houdt, zijn kop opheft, zijn snuit plooit en zijn tanden laat zien.
3. Achteruit. Het betekent dat de hond gespannen is, dat hij bang is. Hij kan op zijn beurt zijn hoofd laten zakken en turen. Soms voorkomt dit gebaar een aanval, vooral als het zijn tanden laat zien, dus we moeten voorzichtig zijn bij het naderen.
4. Teruggebogen. Met de oren dicht bij het hoofd en naar achteren gepositioneerd, toont de hond onderdanigheid. U kunt ook uw hoofd laten zakken en uw blik omlaag houden.
5. Onderweg. Als u de oren continu naar voren, naar beneden en naar achteren beweegt, is de hond kalm en ontspannen. Op die momenten wil hij niet gestoord worden, maar rusten.
6. Helemaal ontspannen. Samen met de rechtopstaande en bewegende staart, de open mond en de wijd open ogen, toont het een vriendelijke houding.
Zoals we kunnen zien, zijn de oren van de hond een belangrijk communicatiemiddel. Daarom moeten we sluit verminking volledig uitHoewel het een paar jaar geleden om esthetische redenen heel gewoon was, verdwijnt het tegenwoordig gelukkig geleidelijk.