Er zijn talloze gevallen die ons laten zien dat de trouw van honden geen grenzen kent. Een internationaal bekend voorbeeld is dat van Greyfriars Bobby, een Skye Terrier die tot 14 jaar na zijn dood naast het graf van zijn eigenaar kwam te staan. Tegenwoordig is dit bont een waar icoon van de stad Edinburgh.
Het verhaal van Bobby en John Gray
John Gray Hij was een tuinman die rond 1850 samen met zijn vrouw en zoon naar Edinburgh (Schotland) emigreerde, in de hoop de kwaliteit van leven van zijn gezin te verbeteren. De grond in de stad werd echter beschadigd door de lange winters, dus Gray besloot om als nachtwaker bij de lokale politie te gaan.
Jaren later adopteerde het gezin een vriendelijke Skye Terrier die ze Bobby noemden, die John elke avond door de straten van de stad vergezelde terwijl hij zijn werk deed. Helaas stierf de man jaren later aan tuberculose. Sindsdien is Bobby bij het graf van zijn beste vriend gebleven.
De reactie van burgers
Na de begrafenis van John Gray dachten de bewoners van het gebied dat het dier vroeg of laat moe zou worden, maar de kleine weigerde het graf te verlaten, zelfs tijdens de slechtste weersomstandigheden. Greyfriars Cemetery uw huis. Omdat hij het niet kon uitzetten, zou de beheerder van de begraafplaats uiteindelijk een schuilplaats voor het dier bouwen.
Behalve dat hij door de burgers werd verzorgd en gevoed, ging Bobby elke dag naar het restaurant "Greyfriars Place", dat hij jarenlang bezocht met zijn meester. Na het ontvangen van eten keerde hij snel terug naar de begraafplaats, iets dat voor toeristen een waar spektakel werd.
Registratiewet van 1867
In 1867 vond er een evenement plaats dat vooral de genegenheid toont die de buren voelden voor de harige dieren. In dat jaar keurden de autoriteiten van Edinburgh een wet goed die verplicht was doorzoek alle honden in de stad en om er een vergunning voor te betalen, vanwege de groeiende toename van straathonden. Degenen die niet officieel eigendom waren van iemand, zouden worden geëuthanaseerd.
Gezien dit, aangezien Bobby geen erkende eigenaar heeft, moet de burgemeester van Edinburgh zelf, Heer Willem Chambers, betaalde zijn inschrijvingsgeld en verklaarde het eigendom van de gemeenteraad. Sindsdien droeg het dier een nieuwe halsband met zijn naam en kenteken.
Overlijden
Volgens de legende is de kleine Skye Terrier stierf in 1872 naast het graf van John Gray, waarna hij in de loop der jaren beter bekend zou worden als "Greyfriars Bobby." Hij kon niet naast zijn eigenaar worden begraven omdat de begraafplaats als heilig land wordt beschouwd, maar vandaag ligt zijn stoffelijk overschot op een paar meter afstand van die van zijn beste vriend. In 1981 voegde de Dog Aid Society of Scotland een kleine grafsteen toe waarop we kunnen lezen:
"Greyfriars Bobby - stierf 14 januari 1872 - 16 jaar oud - Laat zijn loyaliteit en toewijding een les zijn voor ons allemaal".
(Mogen uw loyaliteit en toewijding een voorbeeld zijn voor ons allemaal)
Bobby's nalatenschap
Een jaar na de dood van Bobby werd ter ere van hem een fontein gebouwd die op zijn beurt onderdak bood aan een standbeeld van de beroemde hond, ten zuiden van de George IV-brug. Het is momenteel een belangrijke toeristische trekpleister in Edinburgh, zoals de legende zegt dat het aanraken van zijn neus geluk brengt. Bovendien kunnen we in het Museum van Edinburgh haar ketting en haar bord zien.
Er zijn mensen die denken dat dit verhaal een fantasierijk tintje heeft, vooral gezien het feit dat Bobby, als de gegeven data exact zijn, ongeveer 22 jaar heeft geleefd. In ieder geval is jouw verhaal dat wel een voorbeeld van echte trouw, en het is op veel verschillende manieren tot onze dagen gekomen. De films vallen bijvoorbeeld op Greyfriars Bobby (1961, geregisseerd door Don Chaffey) en De avonturen van Greyfriars Bobby o Bobby, de bewaker van de begraafplaats (2006, geregisseerd door John Henderson).