La Choroba von Willebranda Jest to zaburzenie dziedziczne, które silnie wpływa na przepływ krwi, ponieważ charakteryzuje się niedoborem czynnika von Willebranda, glikoproteiny, która umożliwia płytkom krwi przyleganie do naczyń krwionośnych podczas procesu krzepnięcia. Powoduje to częste krwawienia i utrudnione gojenie się ran.
To jest anomalia związana z krzepnięcie krwi bardziej powszechne wśród psów, takich jak owczarek niemiecki, golden retriever, pudel, doberman i owczarek szetlandzki, niektóre z ras, które najprawdopodobniej na to cierpią. Ma charakter dziedziczny i jest spowodowany mutacją genetyczną, która może wystąpić u mężczyzn lub kobiet w sposób niewyraźny i objawia się takimi objawami, jak:
• Krwawienie z dziąseł i nosa.
• Krwawienie z kału i moczu.
• Siniaki na skórze bez wyraźnego powodu.
• Nadmierne krwawienie z niewielkiej rany.
• Nadmierne krwawienie z pochwy podczas rui lub porodu.
• Niedokrwistość.
Objawy te pojawiają się od pierwszego roku życia iw zależności od ich nasilenia mogą być częścią choroby von Willebranda typu 1, typu 2 lub typu 3. Na szczęście w większości przypadków objawy są bardzo łagodne, tak że wiele razy choroba nie jest nawet wykrywana, dopóki zwierzę nie zostanie poddane jakiejś interwencji chirurgicznej. Jeśli jednak podejrzewamy, że nasz pies może na to cierpieć, należy skonsultować się z weterynarzem.
Chorobę rozpoznaje się za pomocą testu znanego jako „Czas krwawienia z błony śluzowej policzka” (MBST)i polega na obserwowaniu, jak długo mała rana w dziąsłach psa tworzy zakrzep. Powinien to zawsze zrobić lekarz weterynarii, który przeprowadzi również badanie krwi, aby dowiedzieć się, jaki procent czynnika von Willebranda jest w nim obecny. Wykona również test DNA, aby zidentyfikować psy z tymi objawami i nosicielami choroby; Ten test jest najbardziej wiarygodnym ze wszystkich testów diagnostycznych.
Na tę nieprawidłowość nie ma lekarstwa, ale objawy mogą być kontrolowane z dużą skutecznością dzięki lekom. Najczęściej podaje się go przed operacją lub po niej, a także po urazie lub wypadku. W najcięższych przypadkach konieczna jest transfuzja krwi.