Mula sa unang sandali nagpasya kaming ibahagi ang aming buhay sa isang aso, dapat nating tandaan na kakailanganin nito ang isang serye ng pangangalaga upang maging masaya, bukod sa araw-araw na ehersisyo, maraming kumpanya at pagmamahal, at sapat na nutrisyon.
Sa puntong ito, mula noong naimbento ang feed ng hayop, sa panahon ng World War II, sinabi sa amin at paulit-ulit na ad nauseam na maaari mo lang kainin ang ganoong uri ng pagkain at may ilang mga pagkain na nakakalason sa kanila. Bakit hindi makakain ng sibuyas ang mga aso? Ganun ba talaga ka-delikado?
Tulad ng lahat sa buhay na ito, nakasalalay. Kung hindi mo siya bibigyan ng labis na halaga, walang mangyayari. Ang sibuyas naglalaman ng isang compound na tinawag na n-propyldisulfide, na nakakalason sa mga aso sa mataas na halaga dahil sinisira nito ang mga pulang selula ng dugo. Sa paggawa nito, nagiging sanhi ito sa kanya ng isang uri ng hemolytic anemia na mangangailangan ng tulong sa beterinaryo upang makabawi.
Ang mga simtomas ng pagkalason sa sibuyas ay makikita sa loob ng 5-6 na araw. Ang mga ito ay ang mga sumusunod: pagtatae, pagkahilo, pagsusuka, problema sa paghinga, madugong ihi, at tumaas ang rate ng puso. Kung ang aming kaibigan ay kumain ng higit na sibuyas kaysa sa dapat niya at magsimulang sumama ang pakiramdam, dapat namin siya dalhin sa gamutin ang hayop sa lalong madaling panahon.
Talagang mapanganib ang sibuyas para sa aso? Hindi naman. Upang ito ay maging, dapat mong ubusin ang 0,5% ng timbang ng iyong katawan sa pagkaing ito, isang bagay na kahit na ang mga tao ay hindi gawin. Bilang karagdagan, dapat tandaan na hindi tayo magpapakain ng karne sa pagkaing ito araw-araw, kung hindi man ay hindi natin bibigyan ito ng lahat ng mga nutrisyon na kailangang palaguin ng hayop.
At may higit pa: ang sibuyas ay may kapaki-pakinabang na mga katangian para sa katawan. Pinoprotektahan ang mabalahibo mula sa bakterya, nagpapabuti sa sirkulasyon ng dugo at nagpapalakas sa immune system.. Kaya't huwag mag-atubiling bigyan siya ng kaunting sibuyas paminsan-minsan. 🙂