Ang pagkamatay ng karaniwang tinatawag nating matalik na kaibigan ng tao, ang aso, ay naglalaman ng a mahusay na sandali ng kalungkutan at pagkalungkot, kapwa para sa kanyang panginoon kung kanino siya nagbahagi ng mas maraming oras ng buhay pati na rin para sa natitirang pangkat ng pamilya.
Walang alinlangan na ang mga aso ay mga nilalang na sa pagdaan ng panahon ay binuhusan nila tayo ng pagmamahal at pansin at sila ay naging isa pang kasapi ng pamilya, kung saan dapat nating ibigay ang lahat ng uri ng pansin, pagmamahal, pag-unawa.
Ito ay ang mga bata na madalas na kusang-loob at hindi nagkakamali na nakakabit sa pagtanggap ng parehong paggamot ng marangal na hayop, ngunit ang mga may sapat na gulang ay binibigyan din ng maraming pagmamahal at responsable sa pangmatagalan, ang mga Dapat nilang tiyakin na ang aso ay walang kakulangan sa anuman, pati na rin dapat magkaroon sila ng kamalayan sa lahat ng bagay na may kaugnayan sa kalidad ng buhay ng aso, tulad ng mga bakuna, gupit, manggagamot ng hayop, pagkain, kasiyahan, sa madaling salita, lahat ng bagay na ang buhay ng aso ang pinaka kaaya-aya at kasiya-siya sa kanyang pamilya
Maraming sinabi tungkol sa ang mga pakinabang ng pagkakaroon ng alagang hayop sa bahay, sa kasong ito ang isang aso, anuman ang lahi, kulay o laki, kapwa para sa mga bata at para sa mga matatandang matatanda.
Ang aso ay naging ang pagkagambala, sa gitna ng kasiyahan, sa isang hindi mapaghihiwalay na kasama na siya ay sa kanilang tabi sa lahat ng oras at pupunta rin siya kahit saan, basta bitbit nila siya, pagdating sa mahabang biyahe na malayo sa bahay.
Sa gayon ang aso ay naging Matalik na kaibigan ng tao, sa kanyang kapareha sa buhay, ng pagdurusa, ng mga kagalakan, sa madaling sabi, siya ay isa pang miyembro ng pamilya.
Masakit ba ang pangwakas na pag-alis ng aso?
Walang alinlangan, pagdating ng oras na ang "kaibigan" ay umalis o, sa madaling salita, mamatay, iyon bumubuo ng sakit at pagkabigo, bumubuo ng panandalian galit, hindi maintindihan bago ang kaso, nag-iiwan ng isang malaking walang bisa na hindi malunasan pagkawala, at pagdating sa mga bata, kung minsan sila ang pinaka apektadong psychologically, kahit na ang mga may sapat na gulang ay din naantig sa pagkawala na.
Minsan mas nahihirapan ang mga bata na maunawaan iyon ang aso ay mayroong siklo ng buhay at mamamatay din siya kapag natapos ang oras na iyon, iyon ay kapag kailangan nating mag-apela sa pagkamalikhain ng may sapat na gulang at gawin siyang likas na natural hangga't maaari ang paghihiwalay mula sa kanyang matalik na kaibigan, mula sa kanyang kalaro.
Naiintindihan na nais din naming palitan ang isang naiwan ng isa pa nang mabilis, at naghahanap kami ng isa pang tuta, na naniniwala na sa pamamagitan nito ay pinapawi namin ang sakit na iyon, maaaring totoo ito sa ilang mga kaso, basta pinupuno ng bagong miyembro ang walang bisa kaliwa, iyon ay, Na ang bagong aso na ito ay gumagawa ng pareho o halos parehong bagay tulad ng patungo sa iba pa, kung hindi man ay maaaring makabuo ng pagkabigo at pagkabigo.
Pero ganun din ang mga matatandang matatanda ay nagdurusa rin sa pagkawala ng kanilang kapareha sa loob ng ilang taon, naging mahilig din sila sa kanilang "kaibigan" at kapag nangyari ang pagkawala ay nalungkot at nalulumbay sila.
Ano ang reaksyon sa pagkamatay ng isang aso?
Sa loob ng saklaw ng mga paraan kung saan nabuo ang pagkawala ng iyong kaibigan, maaasahan din ito ano ang reaksyon mo at kung paano ito ipinapalagay.
Ipapaliwanag ko, kung ang pagkawala ay natural na nangyayari, iyon ay, ang aso ay napakatanda na, walang alinlangan na sa anumang sandali ang kamatayan ay darating, sa ganitong paraan ang sakit ay ipinapalagay na may mas kaunting kasidhian; Sa kabaligtaran, kung ang pagkamatay ay nagaganap sa isang hindi oras, kalunus-lunos na paraan o hindi sinasadya, magdudulot ito ng higit na sakit at pagkalungkot; Ang isa pang kaso ay kung ang pagkamatay ay nangyayari bilang isang resulta ng isang sakit na kung saan hindi ito maiiwasan, dahil ang mga gamot ay hindi gumana o dahil ito ay isang hindi magagamot na sakit, marahil ay naghahanda kami na may pagbibitiw at ipinapalagay namin na ito ay mabilis na darating at maaaring maging mapagaan ang sakit sa amin kung alam at alam ang tungkol sa pagdurusa ng hayop at naiintindihan namin na ito ang pinakamagandang bagay sa pangyayaring iyon.
Sa paraang dapat nating maunawaan iyon ang mga hayop, tulad ng mga tao, ay mayroong habang-buhay at na pagkatapos ng oras na iyon ang pangwakas na pagkawala ay ipinakita, ang paalam magpakailanman.